Nee hoor

Er zitten ook praktische kanten aan het verhaal van de weggelopen man. Vanmorgen is bijvoorbeeld mijn fiets stuk gegaan. Normaal gesproken zou ik met de fiets aan de hand naar huis lopen en 'Man!' roepen. 'Fiets kapot! Maken!'

Dat doe ik al 24 jaar lang.

En dan zou man naar buiten komen op z'n sokken, met z'n warrige haar, frons in zijn wenkbrauwen, een beetje tegenzin, hij zou de fiets op z'n kop zetten, met de ketting rommelen, hier en daar wat verbuigen, het ding weer rechtop zetten. En dan deed de fiets het weer.

Een kusje zou ik hem geven, zwaaien, en de brug over racen.

Maar oké. Het is nu even niet normaal gesproken.

Dus ik zette daarnet zélf m'n fiets op z'n kop, rommelde met de ketting, verboog hier en daar wat en zette het ding weer rechtop. En toen deed de fiets het niet. 

Ik herhaalde dit protocol een paar keer - dacht na over emancipatie waar ik wel een grote mond over kan hebben, maar die in de praktijk toch stilletjes aan mij voorbijgegaan is, wat niet weet wat niet deert - maar de fiets deed het nog altijd niet.

Ik hoorde dat iemand gestopt was met het lezen van dit weblog omdat de stukjes te droevig voor haar waren. Het zóú ook mooier zijn als ik nu eens een triomf zou beschrijven. Zo van: ik rommelde wat met die fiets, en ja hoor! Natuurlijk! Simpel! 

Maar nee hoor.