Een stel van middelbare leeftijd - een heer en een dame - ligt naakt op het strand. Ze slapen. Gezellig naast elkaar. Maar hun hoofden afgekeerd. De gebruinde billen fier de lucht in. Hun ontspannen lichamen schitteren. Ze hebben zich goed en zorgvuldig ingevet vandaag. Dat zie je gewoon. Aan alles. Ze hebben er echt de tijd voor genomen. Ouderwets: de tíjd. Het zonnetje brandt ook alweer flink. Ze genieten. Innig. Ze begrijpen elkaar helemaal - en ze begrijpen al echt dat het leven eindig is. Dat zie je ook. Ze hoéven zich niet meer te schamen. Erg mooi om zoiets te zien. In volle naaktheid. Die aanvaarding van het leven. Die acceptatie. Ontroerend zelfs. En omdat ze op een verhoginkje liggen; een bergje zand, kan ik hen extra goed zien.
Zodat zelfs het zijdezachte stukje toiletpapier dat nog tussen de billen van de heer uit piept mij niet ontgaat. Als een klein wit vlagje zit het daar. Niet groot. Maar het wappert.
We zijn weer thuis. Morgen echt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Hmm... wel een bijzondere manier om naar zo'n verbazingwekkend, grote-ogen tafereel te kijken.
Ik heb op je gewacht Elke! Bijna elke dag geklikt, maar het bleef steeds bij De Neef. Nu niet meer. Gelukkig nieuwjaar!
geweldig! iets voor ik@nrc.nl?
Een reactie posten