Ik word omringd door vier mensen. Er staat een verhaal van iemand op hyves. Iemand wiens vader van 58 op sterven ligt omdat hij plotseling ongeneeslijk ziek werd. Hardop lees ik het voor. Mijn moeder haalt haar neus steeds op. (Het is gewoon haar verkoudheid, denk ik. Is het haar verkoudheid wel?) Op de achtergrond trekt het kleine meisje steeds een grote kast - bijna - omver. 'Pas op! Als die kast bovenop je valt, ben je dood!' wordt er gezegd. Ik lees door. Het meisje gaat weer verder met het trekken aan de kast.
Iemand is groot geworden vinden we allemaal. En best mooi. Hij heeft spierballen gekregen. Schrijft wijze woorden. Ik heb nog op hem gepast. Samen met een vriendinnetje. Maar toen was mijn neefje nog klein. We kregen 25 gulden per uur. Wat werkelijk een belachelijk hoog bedrag was, toentertijd. (We rekenden 5 gulden voor een avond met slapen erbij.) Daar hebben we niets van gezegd tegen zijn ouders. Want hij was ook best druk. We moesten echt stééds achter hem aan om hem te vangen.
En straks vliegen we.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten