Link

Deksels! Ik probeerde net wat reclame te maken voor mijn hoorspelbewerking van 'Komt een vrouw bij de dokter' van Kluun. Wordt op 12 mei uitgezonden bij BNN, op radio 1, 20.00 u. 

Regie: Marlies Cordia. Spel: Georgina Verbaan, Anthonie Kamerling, Sophie Hilbrand.

Ik ben minstens zo benieuwd hoe het klinkt. 

En reclame voor een optreden van mij op 28 mei in Broese. Samen met de Utrechtse topdichters Alexis de Roode en Ingmar Heytze. 

Ik wilde eigenlijk zeggen dat je het beste allemaal maar kunt komen kijken.

Daar is zo'n weblog toch ook voor bedoeld? Als ik tenminste kon linken.

Kwestie van doen

Aan het ontbijt praten we over Jeetjes melktandjes.
'Ja en jij hebt koffietandjes,' zegt ze.

EN: Ik weet nu dus hoe het leven in elkaar zit. Ik weet helemaal preciés hoe het werkt. Maar ik zeg het niet.
Want je kunt er beter geen label opplakken noch er woorden aan geven. Dan zet je het allemaal klemvast. ( Die autistische celletjes die wij zijn, nemen alles namelijk letterlijk) Dus ik zal 't ook maar niet proberen op te schrijven. Het is een kwestie van doen, geloof ik.
(Sorry)

Alles is research

Ik ga samen met 27 andere mensen een geheel verzorgd weekend lang in mijn leven investeren. Morgen.
Met z'n allen volgen we een workshop over hoe het leven werkt.
Motto: wat je wilt gebeurt en wat je niet wilt óók!
In een vlaag van verstandsverbijstering moet ik me hiervoor hebben opgegeven. Ik weet het al niet meer. Het zal op een dichte grijze winterdag zijn geweest. Ik doorzag de werking van het leven even niet. (Ik doorzie graag alles) Ik kon wel wat uitleg gebruiken. Ik stuitte op deze workshop.
Terwijl ik het nu natuurlijk allang allemaal doorheb. Het leven. Eitje.

Ik ben een prozaïst.

C. en ik waren in Utrecht. Op weg naar de boekpresentatie van Het Tulpenvirus. Daniëlle Hermans is de eerste van het Sebesklasje die debuteert en nog vóór de officiële doop van haar thriller zijn er al meer dan 8000 exemplaren verkocht. Buitenlandse uitgevers staan te dringen, de pers schreeuwt. De Tulp is momenteel big business. Een hotter onderwerp had ze niet kunnen aanvoelen. - Ik weet nog dat ik haar toentertijd dringend adviseerde om toch vooral de verhaallijn van die tulp te schrappen. -
C. en ik snelden boekhandels in om in elke Ako en Bruna het Tulpenvirus te fotograferen. ( Dat is nu nog opwindend voor de schrijfster.) In Broese Kemink sjeesden we meteen door naar de afdeling Spanning. We zetten het boek rechtop. C. fotografeerde er op los. En toen ik opkeek, zag ik daar mijn hoofdje hangen. Aan een pilaar.
'Kijk, daar heb je mij,' piepte ik.
En toen ik met mijn ogen van links naar rechts rolde, zag ik het hoofdje aan iedere muur.
'Prozaïst,' las ik hardop. En sloot mijn ogen (3).
C. maakte een foto.

Het kipje is klaar

Er ligt een stukje gebraden kipfilet op ons bord. Biologisch dynamisch scharrel, vermeld ik er snel bij. Allemaal totáál verantwoord. Maar-het-blijft-...De bijna-driejarige prikt het stukje aan haar vork en zegt opgewekt:
Dit is een kipje!

IK
Dit is kip, ja.

DOCHTERTJE
Het kipje is klaar met lopen, hè?

IK
Ja.

DOCHTERTJE
Het kipje is moe hè? Het kipje is kláár met lopen.

IK
(kortaf) Ja.

DOCHTERTJE
En toen hebben we het kipje in de pan gebraden.

IK
(nog kortaffer) Ja.

DOCHTERTJE
(houdt de vork met het doorboorde kipfiletstukje heel hoog in de lucht)
(roept) O, o, het kipje heeft zich vergist!
Het kipje was niét klaar met lopen!
Het kipje wil toch lopen, mama.

IK
Eh...dat kan niet meer.

DOCHTERTJE
(laat haar vork heel langzaam zakken)
Kan dat niet?

IK
Eet nou maar door. Het eten wordt koud.

DOCHTERTJE
(zacht) Het kipje wil naar zijn mama.

IK
(zoekt naarstig naar een ander onderwerp, weet dat de vergelijking tussen kip en kip nu voorgoed gemaakt is, vindt het eten van vlees wederom iets zieks, neemt zich voor nu echt vegetarisch te worden, zal zich de volgende dag tegoed doen aan lendenen van kalveren en malse zuiglammetjes in een chique restaurant, laat de ganzenlever wel staan.)

Grote verrassing

De hele weg van Utrecht naar Amsterdam vertelt een jarige jongedame aan een kennis die tegenover haar in de trein komt zitten dat ze poep heeft aan cadeaus. 'Cadeaus', zegt ze, 'vind ik zo gênant. Mij hoeft niemand iets te geven.' Ze heeft vandaag van iedereen bodylotion en pannen gekregen. Ze had natuurlijk ook wel iets anders gewild dan bodylotion en pannen, maar bodylotion en pannen komen altijd van pas en: 'Ik heb gelukkig toch poep aan cadeaus'. Ze moet wél bekennen dat ze de hele dag stiekem op De Grote Verrassing van haar ouders gehoopt had. Ze dacht aan een fototoestel. Ergens in haar had het grote fototoestel zich genesteld dat ze stráks zou gaan krijgen. 'Tadaa! Kijk eens wat we voor je hebben?' Zij zou dan net doen alsof ze niets vermoedde. Pas toen ze net de trein ingestapt was en ze haar ouders op het perron gedag zag zwaaien, begreep ze dat de grote verrassing niet meer kwam. Een fles bodylotion en een pannenset, dat was het. Dat wás het dus ook echt. 'Poep,' zegt ze zachtjes.

Kapper

Ik zat bij een hele nieuwe kapster die me meteen vroeg: Ga je nog wat leuks doen dit weekend? En: Geef je niets om je uiterlijk? Ik wist op beide vragen niet direct een kort en bondig antwoord te geven. Zij lachte.

IK
(kijk recht in de spiegel)
Het wordt wel héél kort, hè?

ZIJ
Kort? Noem je dit kórt?

IK
(ziet de bossen vallen)

ZIJ
Die vorige kapper keek zeker helemaal niet naar je gezicht.

IK
(angstig) Jij wel, hè?
Toch?

...

Even later thuis. Ik haal de dochter uit haar middagslaapje. Ze kijkt me aan vanuit haar ledikant, zegt enthousiast:
HEE MAMA, JIJ LIJKT NET EEN MEVROUW!
Weer kon ik niet meteen goed van repliek dienen.

Oefening in doodgaan

Nadat ik vandaag al een keer of drie spreekwoordelijk gestorven was, kreeg ik bij de yogales oefeningen in doodgaan. Echt fysiek doodgaan. Het is heel belangrijk dat je dat vast oefent. Heb je dat nooit gedaan? Begin dan als de wiedeweerga. Stérf. (Ga op de grond liggen, sluit je ogen...) Want stél dat je het loslaten nooit onder de knie krijgt? Of dat het met horten en stoten gaat.
Daarom: oefen, oefen oefen. Tot je erbij neervalt.
Kan niet misgaan, uiteindelijk.

Gele kiepauto

Vóórdat de buurman en ik met onze kinderen naar de zandbak gingen, hadden we al ruzie. Over een gele kiepauto.
We hebben het - we waren op het randje van elk een andere zandbak kiezen, in een ander stadsdeel - weer bijgelegd. We hebben gezegd dat het heel fijn is dat je als buren ruzie kunt maken (en het weer goedmaakt). Dat je dan toch in een ver gevorderd stadium van buurschap zit. In de zandbak bakten we taartjes van zand. En schilde ik een appeltje, voor de kinderen. En de buurman lustte ook een stukje. De zon scheen volop.
De gele kiepauto stond tussen ons in.

'Kijk mama, ik heb óók een kiepauto!' Thuis drukte ze een klein blauw met rood Duplo-wagentje in mijn handen.

Ik sloot mijn ogen (2)

Vanuit mijn bed keek ik recht in de witte kledingkast. Witte shirts en half-witte blouses. (We doen niet aan opvouwen)
De overbuurvrouw kwam gisteravond laat vertellen dat de bakermat van Voodoo niet in Togo, maar toch echt in Benin ligt. Mensen die het Voodoo-geloof aanhangen dragen witte kleren.
In mijn hoofd ontwaakte de directeur van Gucci direct. Hij droeg een hagelwit strak maatpak.
'Het is eenvoudiger om dingen ingewikkeld te maken dan om ze simpel te houden, Elke,' zei hij scherp.
'Waarom maken mensen het zich zo moeilijk, meneer Gucci?' vroeg ik.
Hij antwoordde rustigjes: 'Omdat niet iedereen de energie en de discipline heeft zichzelf zo te forceren dat hij een kwestie helemaal doordenkt en terugbrengt tot de essentie. Het is gemakkelijker allerlei opties op tafel te leggen en te hopen dat een ander daaruit kiest.'
Ik sloot mijn ogen (2)

Het huizenjachtseizoen

Het seizoen is begonnen. Ik was weer eens een huis kopen. Met mijn schoonmoeder vandaag.
'Deze doen we!' Ik hield het huis tussen twee vingers omhoog. Het was zo te zien een mooi optrekje. Er hoefde niks meer aan gedaan. De plafonds waren hoog. Dit was wel zo'n beetje wat we zochten.
Ik ben ook vermoeid van de huizenjacht die inééns geopend blijkt. Terwijl ik nog voor het eind van de week een nieuw boek moet schrijven. Een beter boek. Zelfs onze makelaar heeft het momenteel te druk om te komen kijken. Dus laat hij mij en mijn schoonmoeder alleen huizen kopen.
'Heeft haar man ook nog gelegenheid het stulpje te bezichtigen?'
'Joh, dat hoeft niet,' zei ik. 'Wij kunnen toch ook sámen een huis kopen?'
Ik wendde me naar verkopende partij. Het huisje schommelde vervaarlijk tussen mijn vingers. 'Hoeveel mot je hiervoor hebben?' vroeg ik.

Dit weekend

Dit weekend is mijn muze omgekomen in een wreed spel met de werkelijkheid. We hadden namelijk haar moordenaar te logeren. En oma.
Dit weekend aten we bij vreemde mensen in de Betuwe. We reden ver na middernacht naar huis, luisterden Franse chansons, besloten het huis niet te kopen.
Dit weekend voer ik ook op een sloep door de grachten van Amsterdam, praatte er over trancedentale realiteit met een meneer die een koud hoofd had, en met een dame uit Singapore over het missen van je eigen eten als je verdrietig bent.
Dit weekend werd me gevraagd of ik straks in Broese Kemink voor wil lezen met twee erg goede dichters.
Ik sliep weinig. Vanmorgen werd ik wakker met gemengde gevoelens.
Ik las op de mail dat de proefdruk er was.
Ik dacht na over hoe het nou moest allemaal.
Ik sloot mijn ogen.

De dichters komen

In mijn hoofd hadden 'de dichters' mijn huis al de hele dag bestormd. De dichters komen! Al wist ik niet eens zeker of de dichters vanavond daadwerkelijk zouden komen. De communicatie tussen mij en de dichters was op z'n zachtst gezegd raadselachtig verlopen. Per cc mail. Ik kende een enkele dichter van gezicht maar van de rest wist ik alleen de naam die in het cc-tje stond.
Voor de zekerheid had ik op het tijdstip dat de dichters zouden kúnnen komen de chocolaatjes en een bak nougat klaargezet. En toch nog snel wat extra flessen wijn ingeslagen. Je wist het niet.
De minuten verstreken, ik las de krant, ik las de krant, en ze waren er nog steeds niet. Waarschijnlijk kwamen ze niet meer.
Net op het moment dat ik mijn lijf liet zakken en mijn benen ontspanden, ging de voordeurbel.
Daar had je de dichters!

Een beetje kleur

De bureauredactrice had alles achter elkaar gelezen. Het was haar opgevallen dat alle dekbedden die in mijn verhalen voorkwamen rood-wit geblokt waren. Dat er sowieso veel geblokte prints in mijn werk zitten.
' Is geruit niet beter? ' vroeg ze.
En de maatpakken of mantelpakken bleken in mijn wereld standaard kaki van kleur te zijn.
'Je kunt ook voor grijs kiezen,' zei ze, 'ter afwisseling.'
Nog nooit eerder had ik over mijn kleurgebruik gedacht. Zoals ik nog nooit bewust bezig was geweest met mijn héle grote voorkeur voor het toevoegen van 'een beetje' en 'eventjes'. ( en 'hele' )
Het zal ook wel weer iets over mijn karakter zeggen.

Karin, doe open nou.

Er hangt iets in de lucht. Vlak boven mij. Iets; de ingrediënten van een nieuw verhaal. Nog niet erg vormvast. Iets hangt daar maar. En al sta ik op het puntje van mijn tenen. Ik kan er steeds niet bij.

Buiten staat een jongeman al een uur om ene KARIN te roepen. KAARIN. HEE KAARIN, DOE OPEN NOU.
Hij staat midden op straat, claxonneert met zijn auto. Dan trommelt hij met blote vuisten op haar voordeur en begint met stokken tegen Karins raam te gooien. Hij heeft een perfect just-out-of-bed kapsel. KAAHAHAARIN, DOE OPEN NOUHOUHOU.
En overal gaan de gordijnen opzij, behalve die van Karin.

Wie houdt er wel van me.

's Ochtends eet ik twee boterhammen. Ik hou van hele dikke lagen boter, die ik er zelf opsmeer. Ik kan ook zelf mijn kleren aantrekken behalve de trui. Je hoeft me absoluut niet in m'n jas te helpen.
Vanmorgen brachten we eerst nog ontbijt naar de eendjes in de Amstel. Broodsoep. (Dat is geen dagelijkse kost hoor) Daarna zwaaiden we de eendjes nog heel lang uit. Alsof we ze nooit meer zouden zien. Dag eendjes! Op de crèche las mijn moeder een boek voor. (Dat is wel een vereiste) Mijn vrienden en ik zaten allemaal op de bank te luisteren. Rondom haar. Ik het dichtst tegen haar aan natuurlijk- het was tenslotte de mijne. En ze las adembenemend goed voor.
Maar toen het uit was, klapte ze het boek dicht.
Ik ga maar eens, zei ze. En stond op.
Ik besloot ook maar eens te gaan.
Dag vrienden!
Nee, zei mama. Nee, nee.
Ik klemde me aan haar vast. Als een aap. En moest ontzettend huilen.
Toen zei de beetje nieuwe crèchejuf dat het zo ontzettend goed was dat ik assertiever werd. Ze zei dat ik nu duidelijk de controle niet wilde verliezen maar dat mama mij toch écht aan haar moest geven en dat we (die nieuwe en ik) mama dan sámen uit zouden zwaaien bij het raam en...
Mama gaf me - plop - af.
Ze ging.
Dag mama.

PS: Je hebt echt nauwelijks werk aan mij. In mei word ik al drie. Ik beloof ook dat ik nooit meer assertief zal zijn.

Oude mannen leven op

De trein hadden we - op een secondje - gemist. Het perron was verlaten. De roltrappen leeg. We waren in een ander land. We rilden. We hadden slaap.
'Zie!' riep mijn vriendin verongelijkt. 'Sta ik hier op die grote gele logge auto te wachten. Dat ding komt niet wanneer ik wil. En er zitten ook nog mensen in die ík niet heb uitgenodigd. Dat háát ik.'
'Ik ook,' zei ik rustig. 'Maar pas op dat je niet op de rails valt.'
Traag rolden we weer omhoog. Naar buiten.
In de Ierse pub tegenover het station zouden we het komende ureke stukslaan. Met bocht. Zodat we de auto toch zeker niet voor niets thuis hadden laten staan. Oude mannen met baarden slurpten uit hun pullen. Vanuit alle hoeken staarden ze ons aan. Twee knisperend verse hapjes. In regenachtig Antwerpen. Die waren hier niet zomaar aan de bar neergezet.
We luisterden naar the Final Countdown.

Teruggeworpen

Ik heb 'm al een jaar of twee/ drie niet gezien of gesproken maar dan ineens zit hij er. Alsof hij er altijd al zat. Te klessebessen. Oude tijden herleven. En het staat blauw van de rook. Het is druk bijkletsen. Met het verleden aan de keukentafel. En echte chocolaatjes. We zijn allebei wel íets veranderd. Hij minder haar, ik meer.
Maar er was bij mij ook ergens angst voor regressie. Hoe noem je het? Dat je huidige heden ineens verdwijnt.
En daar zit je weer. Als toen.

Voor het donker

Was ik effe blij dat ik naar yoga mocht. Het was de hoogste tijd voor een shot zen.
Ik kan wel proberen hier mooie woorden aan te geven. Of het in metaforen te verpakken. Whatever. Maar ik heb donkere kanten. (Lees: Inktzwart) En die zijn echt niet alleen uit op bescheiden zelfvernietiging.
Ze kunnen zich op totale destructie van een ander richten. Iemand die mij óóit iets aangedaan heeft. Het hoeft maar even opgerakeld te worden...
Nou, en toen lag ik gelukkig op het yogamatje en daar openden we ons hart.
'Van deze oefening kun je ook heel emotioneel worden,' vertelde de juffrouw na de les. 'Je bent helemaal opengebroken.'
'En vanaf wanneer kan het ongeveer gaan beginnen?' vroeg ik. 'Dat emotionele?'
'Vanaf nu,' zei de juf.
Haastig pakte ik mijn spullen bijeen en vertrok. Om voor het donker thuis te zijn.

Waar gebeurd verhaal

Begin jaren tachtig woonde M. in Duitsland. Gisteren vertelde hij over zijn eerste tandartsbezoek daar. M. kwam terecht in een behandelkamer vol met schedels. De tandarts spaarde ze. Van elk ras één. In de kaken brandden lampjes.
'Die gebitten grijnsden je toe terwijl je in de stoel lag,' vertelde M.
'En ze hebben geen gaatjes,' de tandarts wees naar zijn verzameling. 'Allemaal gaaf.'
Over het gebit van M. zei hij: 'Alles trekken.'
De tandarts bleek een expert. Hij vertelde over de gouden kronen die hij anderhalf jaar lang dag in dag uit, getrokken had. Ook had hij er veel geleerd van kaken. Hoe je die het makkelijkste kon breken.
'Dat waren gouden tijden voor een tandarts,' zei de tandarts.
M. was nog vier keer teruggekomen. Om het hele verhaal eruit te krijgen.
'Zulke mensen zijn er nog trots op ook,' zei M. 'Die man moet daar toen volledig doorgedraaid zijn.'

PS: Het gebit van M. zit er nog in.
'Dat kon in die tijd,' zei M, 'toen kon je met allerlei smoezen naar de tandarts.'

Notitie bij vandaag

K. bellen.
Zal ik om half 3 bij haar langs?

Stukje kiezen om voor te lezen.
Ga ik naar Voorleesclub?

Boodschappen doen.
Wat eten we?

Uit welke van de vier lopende projecten moet ik kiezen?
Hoe voorkom ik dat er elke dag een nieuw project bij komt?
Waarom altijd het lege blad verkiezen boven dat wat er al is?
Waarom vind ik alles saai, waar ik eenmaal aan begonnen ben?
Wanneer weet je dat het goed is?

En ECHT WAAR op het moment dat ik dit schrijf, verschijnt de Muze.
Zijn kleine kopje piept om het hoekje. Vervolgens rent-ie als een dolle door mijn werkkamer - alsof het een snelweg is die hij over moet steken - en verdwijnt.
Nu is hij vast de keuken aan het ruïneren met de hele Muzeclub.