De trein hadden we - op een secondje - gemist. Het perron was verlaten. De roltrappen leeg. We waren in een ander land. We rilden. We hadden slaap.
'Zie!' riep mijn vriendin verongelijkt. 'Sta ik hier op die grote gele logge auto te wachten. Dat ding komt niet wanneer ik wil. En er zitten ook nog mensen in die ík niet heb uitgenodigd. Dat háát ik.'
'Ik ook,' zei ik rustig. 'Maar pas op dat je niet op de rails valt.'
Traag rolden we weer omhoog. Naar buiten.
In de Ierse pub tegenover het station zouden we het komende ureke stukslaan. Met bocht. Zodat we de auto toch zeker niet voor niets thuis hadden laten staan. Oude mannen met baarden slurpten uit hun pullen. Vanuit alle hoeken staarden ze ons aan. Twee knisperend verse hapjes. In regenachtig Antwerpen. Die waren hier niet zomaar aan de bar neergezet.
We luisterden naar the Final Countdown.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten