Ik heb 'm al een jaar of twee/ drie niet gezien of gesproken maar dan ineens zit hij er. Alsof hij er altijd al zat. Te klessebessen. Oude tijden herleven. En het staat blauw van de rook. Het is druk bijkletsen. Met het verleden aan de keukentafel. En echte chocolaatjes. We zijn allebei wel íets veranderd. Hij minder haar, ik meer.
Maar er was bij mij ook ergens angst voor regressie. Hoe noem je het? Dat je huidige heden ineens verdwijnt.
En daar zit je weer. Als toen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten