Ik zit op de rand van haar bed. Ik ben hier toevallig terecht gekomen, op dit kruispunt van leven en dood. Ik moet even tussen de werelden door geglipt zijn. Ze leeft hier nog. Terwijl ze in het echt al dood is. Dat weet ik. Want de begrafenis begint zo. Ik ben niet uitgenodigd. De schrijfjuf en ik zagen elkaar ook nooit op uitnodiging. Op kruispunten in de stad zwaaiden we. Riepen we 'Hallo!' We ontmoetten elkaar jaarlijks op een feestje.
Maar hier leeft ze nog. Waar we nu zijn. Vanuit haar bed kijkt ze me recht aan - ze is hier blijkbaar niet scheel - giechelt en gaat rechtop zitten. Pieken oranjerood haar. We giechelen. Dan doe ik het plotseling. Wat ik in het echt niet zou doen. Ik geef haar snel een kus op haar wang, ter afscheid. 'Dag!'
En ik sta op.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten