Hebben

We luisterden naar de vioolmuziek die, zodra we in bed stapten, door het open slaapkamerraam naar binnen woei. Zo zacht en warm als de lucht. Alsof we op een filmset terecht waren gekomen.
'Zouden dit die nieuwe buren aan de overkant soms zijn?' zei hij na een tijd.
'Dat zijn geen viooltypes.'
'Dit is nog eens wat anders dan die housebassen.'
'Ja, nou, zeker.'
'Misschien is het hier en daar een tikje melodramatisch.'
'Maar dat moét ook,' zei ik, 'dat moet.' De tranen sprongen in mijn ogen.
'Je hebt gelijk. Het is precies goed zo.'
We wisten allebei dat we de cd moesten scoren. Deze muziek - dit moment - grensde aan perfectie. Onze oren probeerden te traceren waar de violen vandaan kwamen. En bij wie in hemelsnaam. Wat was de naam van dit geluk? Waar konden we het kopen. Voor hoeveel.
'Het komt van dichterbij denk ik,' fluisterde hij toen.
'Van hiernáást?'
'Nee, nee, nee.'
'Nóg dichterbij?'
'Ja, nog veel dichterbij,' wist hij.
'Maar wáár!'
'Ssst.'

Maar ineens was het weg.