Gaan ze dood?
(...) haar verhalen zijn vaak flarden, ineens sta je in iemands leven en ineens ben je er ook weer uit. Heel mooi doet ze dat in Nomadensnaar (...) Het boeit. De verhalen zijn ongerijmd, wat soms een beetje gekunsteld, wat gezocht, overkomt. Veel dialogen die niet lekker lopen, mensen die wel heel erg langs elkaar heen praten. Tegelijkertijd daagt Geurts de lezer uit tot nadenken over wat er nu precies aan de hand is, in het titelverhaal bijvoorbeeld (het mysterie komt daar niet helemaal uit de verf) en in Voorbodes (komt geweldig uit de verf). Gaan de personages nu dood of verzinnen ze dat maar? Tot drie keer toe zegt iemand dat Elliot een fantast is, hijzelf incluis. Kunnen we daarna zijn waarnemingen nog geloven? Geurts laat de lezer denkend achter.
Aldus: Joost de Vries, Groene Amsterdammer 27.06.08
Interessant. Tot nu toe vindt iedereen iets heel anders van mijn boek. Iedereen leest wat anders. Iedereen ziet er weer andere verhalen in. Geen invalshoek is nog hetzelfde geweest. Ik denk dus dat dat ook wat zegt over de mens. Dat het ene mens echt helemaal nooit op één lijn zit met het andere mens. Nooit hetzelfde ziet, beleeft en denkt (etc.) Nooit samen is. Maar daar wel altijd braaf naar zoekt; connectie. (Of die connectie dan maar verzint. Amen.)
Of ben ik het alleen die dat denkt?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten