'Mam, ik ga jou doormidden snijden,' zegt Jeetje (3). Ze houdt het plastic mesje - waarmee zojuist ook monsters van klei gekeeld zijn (dus wat is het verschil met een moeder?) - omhoog.
'Dat zou ik maar niet doen.'
'Wat gebeurt er dan?' vraagt ze zakelijk.
'Dan moet jij mij naar het ziekenhuis brengen.'
Het blijft even stil.
'Dat is wel een heel eind fietsen,' zegt ze dan, 'dat is nog een beetje te ver voor mij denk ik. Dan moet ik een grotere fiets hebben.'
Ik zie het bebloede beeld van mij in twee helften achterop het oranje-gele Loekie fietsje van mijn dochter. Over de snelweg wordt moeder vervoerd - met ijzeren zijwieltjes - naar het Academisch Medisch Centrum.
'Maar ik ga jou tóch doormidden snijden.'
'Maar dat wil ik niet!'
'Ik snijd je door.' Ze buigt zich naar voren.
'Dan heb jij geen moeder meer.'
'O, nou.' Ze kijkt me kort aan.
'Dat vind jij heel erg. Tòch?'
Jeetje haalt haar schouders op.
'Vind jij het soms helemaal niet erg, als je mij niet meer hebt?'
'Oké, dan ga ik mezelf wel doormidden snijden,' zucht ze. En begint.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten