Na heel wat grenzenaangeverij, geruststellerij en aanhouderij van mijn kant, het kind in bed weten te krijgen. En stil. Met hang-ogen zit ik nu achter de computer en kijk naar foto's van mijzelf. Dat doe ik altijd zodra het kind in bed ligt. Mij laven aan foto's van mijzelf. Van voor die tijd.
Mijn rimpelloze gezicht. Gave huid. De sprankelende oogopslag.
'Hoe lang was dit nou geleden?' roep ik naar de kamer.
'Dit was in 2003,' wordt er teruggeroepen.
Wat er in vijf jaar toch al niet kan gebeuren. Hoe een mens kan veranderen. Vergrijzen. Hoe snel dat proces eigenlijk gaat.
Voor mensen die denken dat ik mij echt zit verlustigen aan mijn eigen foto's. Mij werd gevraagd om een rechtenvrije afbeelding. Dus ik moest wel.
En ja, ik zag de verschillen heel duidelijk. Maar ik weet ook hoe een uiterlijk liegen kan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Wel, aangezien je toch achter de computer zat, wat let je dan die foto van vandaag nog wat op te poetsen om er een mooi portret van te maken...
Ooit wordt het anders. Ik zeg bij 3 jaar.
anoniem, hiervoor, dat was ik
Een reactie posten