Dames en heren: vandaag ligt het in de winkel: De kleine miezerige god van Esther Gerritsen.
Het is een erg knap genuanceerd en uitgebalanceerd staaltje schrijfkunst. En dat aanhoudend, 316 bladzijdes lang.
De sfeer is dwingend. Hypnotiserend bijna. En kwam in al mijn poriën binnen. Hoe graag hoofdpersoon Dominique ook wil, hoezeer ze ook haar best doet (en ze doet niet anders); het blijft onmogelijk om echt contact te krijgen met de ander. Het wordt Dominique ook op geen enkele, maar dan ook op geen enkele manier een beetje gemakkelijk gemaakt. Door de mensen die ze ontmoet niet. Door wat haar overkomt niet.
Het is een invoelbaar, ernstig, maar zeker geen loodzwaar verhaal.
Het mooiste vond ik misschien wel dat ik glashelder kreeg voorgeschoteld hoe het werkt: het mechanisme van religie. Hoe Dominique - en daarmee ik ook- de wijd openstaande armen van God langzamerhand als plausibele optie gaat zien om in te vluchten... Let wel: het blijft vluchten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten