Superduif

Het is vreemd om een boek van een vriendin te lezen. Al ben ik het intussen wel gewend. Het heeft iets voyeuristisch. Omdat je haar kent, of denkt te kennen. Maar als je zo'n roman leest, geeft iemand iets prijs dat in al die jaren, die gesprekjes en die mails, nooit ter sprake is gekomen. Niet op die manier. Een boek werpt altijd een ander licht op de zaak. 'Aha! Dat gaat er dus ook in dat hoofd om.'
Het liefst had ik dat iedereen die ik kende boeken schreef, zodat ik alle mensen ook op die manier kan lezen. (Inmiddels zijn dat er ook steeds meer, bedenk ik me nu. Zal wel niet voor niets zijn.)
Het gaat mij niet om de autobiografie. De feiten zijn redelijk oninteressant zelfs. Het mechanisme van fictie is mij welbekend. Maar het raakt een diepere laag, iets anders, iets wat nooit boven tafel komt in het 'normale sociale verkeer.'
Of ik ben gemankeerd waar het het normale sociale verkeer betreft. Of ik neem met minder geen genoegen. Sommige mensen kunnen bij elkaar zitten, babbelen, en dan weten ze genoeg. Dat heb ik niet. Ik kan ten eerste al niet goed 'babbelen.' En ten tweede wil ik meer, altijd meer. Het liefst in romanvorm, eigenlijk.
Ik begrijp dat niet iedereen mij dat kan bieden.
Maar Esther kan dat. En met Superduif kwam ze - volkomen terecht - op de shortlist van de Libris.
Vanavond wordt de uitslag bekend gemaakt. Ik heb de jurk gezien die ze aan zal hebben en ik weet wat ze daaronder draagt. Maar ik kan totaal niet voorspellen hoe haar volgende boek eruit gaat zien. Dat maakt haar ook tot zo'n goede schrijver.