Trip naar buiten

Op woensdagavond besloot ik toch naar de boekpresentatie van Caroline Ligthart te gaan. Ik wilde het per se. Ik liet mijn lichaam niet bepalen wat we wel en niet gingen doen. Misschien was het pure aanstellerij. Misschien was dit zo'n psychosomatisch iets. Ik lag me al de hele dag in bed aan te stellen. Met mijn ogen dicht omdat die deden alsof ze geen licht konden verdragen. Een natte washand op mijn hoofd, een warmwaterzak bij mijn voeten. Ik bereidde me op de tocht voor als was het een militaire operatie - ik nam een paar slokjes appelsap, er moest iets van brandstof in de machine, stopte een cracker in mijn handtas - en liep de straat uit. Over een denkbeeldige rechte lijn. Ik stapte in tram 26. Het was alsof op ik op volle zee zat. In mijn oren hoorde ik de golfslag. Ik sloot mijn ogen. Klemde mijn handen rond de mobiele telefoon. Het ging geweldig goed. Bij de halte Rietlandpark moest ik overstappen op tram 10, ook daar kwam ik zonder kleerscheuren in terecht. Keurig rechtop. Met mijn ogen dicht bereikte ik het Leidseplein. De machine was op stoom. Het plein was vol, kleurig en schel. In de Bruna shop kocht ik Dextro Energy snoepjes. Daarna liep ik de Body Shop binnen voor een cadeau voor de kersverse debutante. Het lukte allemaal. Misschien keek de juffrouw van de winkel me vreemd aan, maar ik wist dat ik ook dat verzon. Ik had altijd het idee dat de hele wereld me vreemd aankeek, omdat ik schijnbaar iets geks aan het doen was. Aanstellerij dus. Vanaf het Leidseplein was het nog een hele tocht naar boekhandel Schimmelpennink waar de presentatie was. Ik zoog op een Dextrootje, spiedde om mij heen met mijn half dichtgeknepen ogen en stapte voort. De machine was in volle werking. Zij rook elk afzonderlijk pizzastukje, shoarma broodje en hoorde elke tram- of fietsbel. Rechtop blijven was haar main issue. Wij zullen doorgaan, haar slogan. In mijn hoofd speelde zich het rampscenario af dat het hele feest zou kunnen bederven. De schrijfster zou mij met mijn komst juist voor eeuwig vervloeken in plaats van wat anders. Want al stond de machine goed afgesteld, oververhitting kon kortsluiting geven. Die wetenschap maakte deze tocht extra heroïsch. Eigenlijk geeft het mijn hele leven net wat meer cachet, bedenk ik me nu.
Maar het ging goed. Op een gegeven moment lag onze vrouw van de wereld weer thuis in bed. Met Russisch water. Missie geslaagd.