Ik balde mijn hand tot een vuist en toen hij begon, keerde ik hem mijn andere wang toe. Over mijn rechterschouder staarde ik naar het multiplex wandje. Grijswit met gaatjes. Dit was hokje V132. In een heel nieuw gebouw.
'Hier had wel iets kunnen hangen,' zei ik.
'Ja, ik had daar een Escher willen ophangen,' zei de man die mij aftapte.
'Ah,' zei ik. 'Maar dat leidt natuurlijk af. Jij moet je op aders focussen.'
'Ik heb meer dan genoeg Escher gezien.' Hij lachte.
'O?'
'Tijdens mijn studie had ik een Escher agenda.'
'Volgens mij is dat niet de bedoeling van die agenda's,' zei ik.
'Laat die vuist maar los,' zei hij, 'ontspan. Ontspan.'
Ik liet mijn hand open liggen op zijn bovenbeen. Mijn bloed stroomde zijn buisjes in. Tot hij er genoeg van had.
Achter al die wandjes hier hetzelfde.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten