Ze is vijfenveertig jaar. We hebben een onderhoudend gesprekje over het weer en wat we gaan doen dit weekend. Precies op het moment dat ze in een kleine bijzin zegt dat ze ze zelf niet heeft, maar wel graag kinderen had gewild, snijdt de pedicure het vel van mijn grote teen.
'Eh, daar doet het geloof ik een beetje pijn,' zeg ik.
'O?' Ze stopt haar snijwerkzaamheden. 'Waar?'
Ik wijs naar de plek. Het bloedt best.
'De huid mag er wel op blijven zitten,' zeg ik. 'Haal maar alleen het eelt weg.'
Ze lacht. We lachen. Ze drenkt een doekje in de alcohol en dept het op de wond.
'Dat is nodig,' zegt ze.
Nu heb ik twee pleisters om mijn grote teen. 'Als een shawltje,' zei de pedicure. Ze heeft het shawltje wel erg strak eromheen geplakt. Ik begin me af te vragen hoe het zit met de bloedstoevoer. Volgens mij oogt-ie al wat blauwig. De nagels zijn wel voor het eerst in hun leven alle tien glanzend zachtroze. 'Dan zijn ze tenminste mooi als jullie samen in Palermo zijn,' had ze gezegd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten