Keukens en creativiteit

Wij houden niet van het bezoeken van keukenwinkels. Elke deurtje dat we er zien kan vervangen worden door een andere deurtje, ander greepje, ander materiaaltje, andere indelinkje. Ik ga hier geen opsomming geven van de mogelijkheden die er zijn. Het zou een gekmakend lange lijst worden. Wij moeten onze droomkeuken zelf creëren. Maar dat kunnen wij niet, dat willen wij niet, dat haten wij.
De noodzaak om een nieuwe keuken erin te laten zetten, is nu wel prangend. We leven al een jaar volledig op ovenschotels, maar ook de oven houdt het niet lang meer. De inductieplaat was een maand nadat we in ons nieuwe huis trokken, al stuk. Momenteel hebben we alleen de wokvlam nog om onze eenpansgerechten op te bereiden.
Nadat man zichzelf onlangs bijna opblies en alle buurtkinderen vermoordde, koken wij niet meer op het campinggasstelletje. Bij het verwisselen van de gasfles ontsnapte er een zwarte wolk, man had het vuur nog aanstaan en rende met het lekkende ding naar buiten, alwaar het kroost speelde. Er scheen grote paniek te zijn ontstaan rondom man en zijn stinkende gaswolk. Er waren buurvrouwen met sigaretten, pasgeboren baby's en het had allemaal desastreus af kunnen lopen. Maar het ging goed. Behalve dat wij nu twee pitjes kwijt zijn.
Een nieuwe keuken dus. Dat is duur. Erger nog: je moet er oneindig creatief voor zijn. Je moet ruimtelijk inzicht hebben. Praktisch kunnen denken. Zelfs de Ikea doet in de folders - juichend - een beroep op onze verbeeldingskracht. Alles is mogelijk! Voor jouw ultieme droomkeuken! Maar ik hèb geen ultieme droomkeuken. Snap dat dan. Ik zit niet in de keukenbusiness.
Man en ik zijn blij dat we dit huis niet zelf hebben hoeven te ontwerpen, god betert. De grootste droom van veel mensen op dit eiland. Ik geloof dat je daar zelfs naartoe hoort te werken als eilandbewoner. Dat is de promotie hier. Ooit, een eigen kavel. Waar je dan je droomhuis op gaat zetten. Onze allergrootste nachtmerrie.