Inslapen

In het boek dat ik voorlas, viel mevrouw Koster, - de nare pleegmoeder van Kruimeltje -, van de trap en stierf aan haar verwondingen. Het hoofdstuk eindige met: 'Ze sliep in om nooit meer te ontwaken.' Jeetje zat in haar nachtjapon in haar meisjesbed. Het Marokkaanse sierlampje belichtte haar mooi. Ik zag het gebeuren. Dus las ik de zin snel nog een keer, alsof het zo hoorde, nu zonder het laatste gedeelte. Ik las: 'Ze sliep in'. En klapte het boek opgewekt dicht. Maar toen ik haar welterusten kuste, wist ik dat het kwaad al geschied was. Ik zag de zin in Jeetjes hoofd rondwaren. 'Ze sliep in om nooit meer te ontwaken.' Het was dus mogelijk te gaan slapen en niet meer wakker te worden.
Ik rondde het ritueel vlot af, stopte bij het meisje in het belendende kamertje het speentje terug in de mond, -waarna ze het weer wegkeilde, ik onder haar bed dook en het haar tot haar grote vreugde teruggaf - ging naar beneden. Een minuut was het stil daarboven, toen kwam het stemmetje: 'Mama, ik kan niet slapen.'
'O nee? Waarom niet?' zei moeder met gespeelde verbazing.
Waarop het andere meisje het speentje nog maar eens haar bed uitsmeet en het op een erbarmelijk huilen zette, omdat ze het ding kwijt was.
Zo gebeurde het nog een paar keer. Ik vermeed het onderwerp inslapen en niet meer wakker worden. Het was te ingewikkeld om dat goed uit te leggen, leek me, zonder de angst te vergroten. Ik wees er alleen nog een paar keer op dat mevrouw Koster toch een hele nare vrouw was geweest, die niet goed voor Kruimeltje had gezorgd.