Gered worden

Het lezen van Tonio van A.F.Th. van der Heijden doet me geen goed. Waarom lees ik dat eigenlijk? De grootste angst van ouders die waarheid wordt. De vader die zich schaamt omdat hij zijn zoon niet voor een ongeluk heeft kunnen behoeden. Ik moet denken aan mijn eigen vader en dat die mij wèl heeft kunnen redden. Ik was eenentwintig toen ik bijna in bad verdronk door een epileptische aanval. Met de nachttrein was ik van Milaan naar mijn ouderlijk huis gereisd. Na twee weken op een biologische boerderij in Italië te zijn geweest, bij mijn kersverse vriendje. De hele nacht had ik niet geslapen omdat er een Amerikaanse familie tegen me aan bleef babbelen. Het begon al op het perron in Milaan waar ze vertederd uitriepen: 'Ooh, she is saying goodbye to her sweety!' En in mijn herinnering ging dat zo maar door. In diezelfde toon ook. Alsof ik geen echt mens voor ze was. Toen ik eindelijk bij mijn ouders aankwam, was ik kapot van het wakker zijn, het oppervlakkige geklets en de spanning. De volgorde zou worden: eerst het bad en dan naar bed. Zo geschiedde. Ik liet mij in bad glijden en ontspande. Ik weet nog dat ik daar lag en de kraan mij ineens heel erg in het oog sprong. Ik herkende de plotselinge zuigkracht. Dus probeerde ik me er snel van los te maken. Maar het was al te laat. Het lelijke, glimmende ding eiste me allang op. Ik heb mijn eigen gil nog heel kort gehoord.
Mijn moeder was niet thuis. Mijn vader was beneden en stond op het punt te gaan trimmen, de rek- en strekoefeneningen waren al gedaan, maar hij had nog even een reclamefolder van de tafel gepakt en bladerde die door. Die folder heeft mijn leven gered. Als hij weg was geweest, had niemand de gil gehoord. Dit heb ik achteraf nog een paar keer gehoord. 'Ik stond daar zomaar wat te dralen, ik zou eigenlijk allang weggeweest zijn, alsof ik er op wachtte.'
Sindsdien is er niet meer over gesproken, maar ik heb daar heel lang alleen met de deur wagenwijd open in bad gemogen.