Vrijheid & nachtmerries

We gaan binnenkort drie dagen naar Palermo en zullen dan voor het eerst in twee jaar zonder kind zijn. Het is het beste idee in tijden, volgens iedereen. Dan kunnen we uitslapen, heel langdurig tafelen, door de stad slenteren zonder plan, zonder tijd. Maar met de telefoon in de handtas. Mijn hand erop. Al kan ik nooit snel terug zijn als ze me nodig heeft. En die gigantische kiezen boren zich momenteel nog wel zonder genade door haar vlees heen. Maar ik zal het niet zijn die het verzachtende goedje 's avonds in haar bekje smeert. Er is niemand, nee echt niemand, op de wereld die zo precies begrijpt wat ze bedoelt. Ja, dan zal het mormeltje zich nu voor eens en altijd eens goed leren uitdrukken, wil je zeggen. Dan komt ze met dat halfbakken taaltje waarin ze alles 'boek' noemt, niet ver.
Ik weet wanneer ze dorst heeft, ook als ze doet alsof ze geen dorst heeft. Dan is het haar aangeboden in de verkeerde beker. Vaak wil ze het water gewoon uit een glas. Uit exact hetzelfde glas als ik. Ik weet alles van haar. Maar ik ga. Al is ze dertien maanden oud.
Niet dat we zo nodig naar Palermo moeten. Ik heb nooit eerder aan die stad gedacht. We gaan enkel naar Palermo omdat dat zo vreselijk goedkoop was en de tijden gunstig. Maar ik zal 'Retour Palermo' van Philip Snijder aanschaffen. Ik las afgelopen zaterdag over hem in in het VK Magazine. Ik begreep heel goed wat hij allemaal bedoelde.
Ik heb het nog niet eens over de hele erge dingen gehad die er onderweg kunnen gebeuren.
'Ik had het wel fijn overdag maar 's nachts had ik last van hele heftige nachtmerries,' zei een vriendin vandaag, 'toen ik van ze wegvloog.'
Ik geloof dat het bij mij nu al begonnen is.