Manhattan momentje

Het momentje gisteravond rond een uur of zes bij de Manhattan bridge met uitzicht op Manhattan, de nieuwe toren, het vrijheidsbeeld. Je kent het plaatje allang. Maar het bestaat dus ook echt. Alles bestaat. Mijn vriendin draaide 'First we take Manhattan than we take Berlin,' van Leonard Cohen op haar I-phone. 

Nooit zal ik meer naar dat liedje luisteren zonder dit uitzicht erbij te zien en dan vooral het gevoel erbij. En hoe we even daarvoor de stad keihard doorgefietst waren op onze City Bikes. Alsof ons leven ervan afhing. En hoe we uiteindelijk naast die brug stonden. In een andere tijdzone. Zo ver van huis. Met een Ice Cofee in onze hand te kijken naar de skyline. Een surrealistisch beeld. Een Woody Allan film.

We kennen elkaar van de crèche aan de Weesperzijde, tien jaar geleden. Het begon er eigenlijk mee dat haar zoon mijn Jeetje flink in haar wang gebeten had. En nu trekken we twee weken samen op in Amerika. Met elk onze eigen dingen aan het hoofd. Of juist niet aan het hoofd. We hadden het bedacht in een Amsterdams café, terwijl we elkaar bij een gin-tonic vertelden hoe ons leven ervoor stond.

'Laten we weggaan,' had ze gezegd. 'Ik zal aan mijn broer vragen of we in zijn huis in New York mogen.'  Nog niet eens een week later was de vlucht geboekt.

En gisteravond besefte ik dus voor het eerst dat we er ook echt wáren. En dat het geen film was.  Maar een goed idee. Ook al weet ik nog altijd niet wat het me brengen zal. Dat hoeft denk ik ook niet.  Juist niet. Ik geloof dat ik alles los moet laten. Elke verwachting. Van wat dan ook.