We zaten in de bus. Lijn 83 waar ik vroeger zo vaak ingezeten heb. Als kind ging ik altijd met mijn oma naar de stad, als tiener zat ik hier alleen - onderuitgezakt, met dat gepermanente haar, het wit weggetrokken kopje en die lege blik in mijn ogen - en nu zaten we met z'n drieën in de bus. Jeetje, Deetje en ik. Met een rugzak vol herfstbladeren en kastanjes. En onze rolkoffer. We waren een paar dagen bij opa en oma geweest.
'Wat gaat die bus langzaam,' zei Jeetje. 'Het lijkt wel of we stilstaan.'
Lijn 83 reed inderdaad in slakkentempo langs de plaatsjes Gennep, Ottersum, Plasmolen, Mook, Malden - er was niets veranderd behalve halte 'de Helweg' - en na een klein uur kwamen we in Nijmegen aan. Daar hadden we de aansluiting met de trein naar Amsterdam gemist.
Jeetje en Deetje mochten een tijdschrift uitzoeken en ik nam de Psychologie waarin stond hoe je om moest gaan met een gebroken hart. Nog voor de trein station Arnhem bereikt had, had ik het blad al in een prullenbakje gepropt.
'Je moet het rijbewijs echt halen, mama!' zei Jeetje. 'Ik zie ons al helemáál voor me. Hoe we dan rijden in een klein autootje. Met de muziek kei hard. En onze hond hijgend in onze nek.'
Toen zag ik het ook even voor me. Een kanariegeel wagentje waarin ik over de wegen scheurde met mijn dochters en een immense Golden Retriever op de achterbank.
1 opmerking:
De gedachten voor dat je je rijbewijs hebt en al fantaseert hoe het gaat zijn als je zelf kan autorijden komt bekend voor. Ik deed dat ook en dan had ik al plezier nog voor ik mijn autorijbewijs gehaald had. Het is zeker een voordeel om hem te hebben.
Een reactie posten