Not yet

Ik zwaaide man uit vanmorgen. Hij moest in alle vroegte naar het werk, en daarna zal hij naar een andere stad rijden om de sleutel op te halen. Nee, ik zwaaide hem niet uit, ik stond stiekem door het glas van onze voordeur te kijken hoe hij in de auto stapte, de deur dichttrok en wegreed. De donkerte in.

Zoals ik op zaterdagavond in de Leidsedwarsstraat naar hem had staan kijken. Hij was wat eerder dan afgesproken bij Bombay en stond al voor het restaurant. En ik was er ook wat eerder en keek. Hij liep precies de andere kant op dan daar waar ik stond. Hij was wat vroeg, hij maakte nog een ommetje.  Hij slenterde als het ware de straat uit. Nou daag dan, zei ik en zwaaide met een slap handje.

 Op het Leidseplein pakte ik mijn fiets en racete hem via een andere straat tegemoet. 

'Hee hoi. Ik had je al gezien.'

'Hè? Wanneer dan?'

'Ik hou je overal in de gaten.'

'Heb je nieuwe schoenen aan?'

'Ja. Hoe weet jij dat?'

'Dat zie ik toch.'

'Dat jij dat ziet.'

We gingen naar de voorstelling Husbands and Wives van Toneelgroep Amsterdam. Een absolute aanrader, maar dit terzijde. Na de voorstelling spraken we over de vorm en de structuur van het stuk dat die zo goed was geweest, dronken we een paar wijntjes, spraken we over mensen in het algemeen dat die altijd maar weer zulke domme dingen doen tot ze dood gaan, liepen we naar de fietsenstalling waar zijn fiets stond. Ik werd staande gehouden door een singer/songwriter uit New York die mij om een vuurtje vroeg. Ik zag hoe man verdween onder de grond. 

'Is he leaving you?' vroeg de singer/songwriter. 

'Not yet,' zei ik.

En dat is ook zo.