'En hoú die knieschuiven omhoog!' gebiedt de Italiaanse juf. Ik volg een yogaworkshop op zaterdag. Yoga is bouwvakken. Yoga vereist de opperste concentratie anders stort het hele bouwwerk in elkaar.De juffrouw let ook heel sterk op afdwalen.
'HOU DIE KNIESCHUIVEN OMHOOG!' Met haar ogen gaat ze het rijtje blote knieën af.
Daar staan we. Met onze bovenbenen tegen de koude muur gedrukt. Onze joggingbroekspijpen tot boven de knie opgerold. Omdat de juffrouw onze schuiven wil blijven zien. Of we ze niet stiekem laten zakken.
'Daarom heten het ook knieschuiven,' legt ze ons uit, 'het is een schúif.'
We vertrekken zelfs geen spier in onze gezichten. Dat zou puur energieverspilling zijn. Verstrooiing. Lachen kapt ze ook meteen af.
Uitdrukkingloos kijken we voor ons uit. Houden wij onze knieschuiven op tot de juffrouw iets anders zegt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten