Kun je zonder passie jaren en jarenlang door schrijven - waarschijnlijk tot die verschrikkelijke dood je ooit scheiden zal?
Noem je het geschrijf op zichzelf dus pássie - maakt niet uit waarover.
Of valt dat in de categorie obsessie - maakt niet uit waarmee.
Of overleven - maakt niet uit waarom.
Ik ben een beetje bang. Voor morgen.
Morgen zal Passie zich verzamelen in een enorme fabriekshal. Passie in de vorm van honderden vrouwen die na het startschot allen tegelijk op volle kledingrekken af stuiven. (Op zoek naar fijnbreisels, grofbreisels, jurken en hele maatpakken die ze ánders nooit zouden aanschaffen maar nu - tegen bodemprijzen - moéten nemen) Hier en daar een enkele man die als kapstok achter zijn lustobject aan hobbelt. Passie; op uitnodiging merkkleding inslaan tegen kostprijs.
Ik heb zo'n uitnodiging.
Heb ik zo'n angst voor die samengebalde passie? Het massale? De explosieve energie die erbij vrijkomt. Of ben ik juist bang voor De Keerzijde. Die golvende vrouwenzee in strings, extra large vuilniszakken achter zich aan trekkend volgepropt met accessoires en basics die ooit van pas kunnen komen. Zwarte truitjes - altijd nodig.
Nog banger ben ik waarschijnlijk voor het onvermijdelijke MEESLEPEN. Het meegesleept worden. Overgenomen door instincten, driften en andere enge dingen. Liggen passie, hebzucht en oorlog niet iets te dicht bij elkaar? Of kan ik het allemaal niet meer scheiden. Nu al niet. Wat de drijfveer is. En vooral hoeveel het kost.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten