Eerste kerstdag

Gisteren zaten we aan de kerstdis. Bij mijn schoonfamilie. Je kunt er niet vroeg genoeg bij zijn.

'Op wie lijkt ze nou? Dan lijkt ze weer op jou en dan weer meer op haar vader. Eerst dacht ik dat ze vooral op jouw vader leek (die van mij dus, haar opa) En nu weet ik het eigenlijk niet meer. Jij bent zo donker en zij zo blond.'

Stilte.

'Ik vind haar toch ook wel een beetje op haar nichten lijken. Kijk maar.'

We zien de nichten zitten. Respectievelijk 18 en 24 jaar oud, bloedmooi. Hun 2-jarige nichtje loopt op de achtergrond rond met een olifant. Een beetje terloops hou ik in de gaten of ze de slurf van de olifant niet in een kerstvlammetje houdt. Volgens mij ontvlammen olifanten snel.

'Nou ze lijkt toch óók op mama (haar oma). Kijk maar naar mama vroeger!'

We zien oma zitten. Daarboven een foto van de 2-jarige oma die op de arm van haar moeder zit. En serieus de lens in kijkt. Ernstige blauwe ogen. (Volgens mij lachten kinderen vroeger niet zoveel als nu. Lachen was toen geen noodzaak) Oma's blonde hoofdje vleit zich tegen de schouder van haar donkerharige moeder. Haar moeders blik buigt af. De bruine ogen kijken dromerig weg, ergens naartoe.
(De overgrootmoeder van mijn dochter dus)