Nog even over het echte leven dat niet in woorden te vangen zou zijn.
Soms is het toch gewoon beter rustig af te wachten - met het vangen in woorden - totdat het echte leven zich in al z'n facetten aan je geopenbaard heeft. Soms, ik geef het toe, is tijd inderdaad belangrijk. Tijd die verstrijkt. Hoe oubollig ook.
Maar ja, straks ben ik oud.
Er is een verhaal waar ik al zeventien jaren mee bezig ben, in allerlei vormen. En het mislukt. Keer op keer.
Het mislukt kei hard. Het is het verhaal waarvoor ik mijn schrijfopleiding feitelijk ooit begonnen ben.
Maar het echte leven gaat door. Voltrekt zich. Al mislukken de verhalen.
Ik heb goud in handen. Maar moet nog even wachten. Even wachten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten