En in de verschrikkelijke haast trok ik nog snel vier boeken uit mijn boekenkast beneden: De kleine uurtjes, verhalen en gedichten van Dorothy Parker, Een goed verhaal, gekozen en ingeleid door Lidewijde Paris, Insect van Claire Castillon en De olifant verdwijnt van Haruki Murakami. Die moésten blijkbaar nog mee naar boven gesleept. Maar WAAROM?
Op zo'n allerlaatste dag waarin ik toch niet meer écht iets kan doen. Vanwege allerlei aardse verplichtingen. Was. Kerst.
En mijn haar moet ook nog geknipt.
Hier liggen de boeken nu gestapeld - boven op De liefde van een goede vrouw, van Alice Munro - op het bijzettafeltje dat ooit bij het grofvuil lag en voorheen heel lang in een ander huis in deze straat gestaan moet hebben. O, als bijzettafeltjes konden praten (of lezen).
Dan kon hij mij héél wat vertellen nu.
Achter de kledingkast verblijven we. Het tafeltje en ik. Hij staat hier zonder ongeduld. Ik wentel mij nog even snel in de kou, de woorden en in die relatieve tijd. De kledingkast onttrekt de groeiende berg schone kleding op het bed een beetje aan het zicht en houdt mij een beetje uit de poolwind.
Méér kan die dooie kast ook echt niet doen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten