Je ligt al uren in bed en nog steeds wéét je dat je aan het slapen bent. Dat wil je niet persé weten maar je weet het. Je piekert niet. Je accepteert het. Je ziet jezelf daar liggen slapen. Opgekruld. Doodstil. En bij elk zuchtje van de ander, bij elke beweging van zijn kleine teen, of die van het meisje in de kamer ernaast, ben je meteen klaarwakker. Het gekras van een nagel op een laken ergens in dit huizenblok. Je bent wakkerder dan een mens zijn kan. Want de vrieskou hoor je buiten kraken. Het maanlicht schijnt in je open ogen. Er is geen beginnen aan.
Ver na middernacht zie je jezelf naar beneden sluipen. Op het tapijt lees je de krant. Dat komt op zich wel goed uit want dat had je overdag nog niet gedaan. Je leest totdat de wind die door de erker waait, alle warmte uit je getrokken heeft.
Het wonderlijke is: je onthoudt ook alles wat er staat. Vanaf nu vergeet je niets meer. Nooit meer.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten