Ik, Getuige

Gisteren ben ik gevraagd om Getuige te zijn van iemand. Getuige bij zijn huwelijk. Het was net alsof ik zelf ten huwelijk werd gevraagd.
En vanmorgen werd ik wakker en dacht: 'Er was iets.'
'O ja. Ik mag getuige zijn!'

Ik moet de precieze functie van De Getuige nog googlen om mijn nieuwe rol straks naar behoren te vervullen. Voortaan zal ik door het leven gaan als Getuige. Dat is geen lichtzinnige taak. Op z'n minst één keer per jaar een functioneringsgesprek over de stand van zaken van het huwelijk. Hoe sta je in de relatie? Hoe kan je het nóg leuker maken. Ik hoef me niet met de opvoeding van hun aanstaande kind te bemoeien. Zoiets valt buiten het pakket. Wel heb ik hem meteen al even ingefluisterd dat hij een paar nieuwe schoenen zou kunnen kopen voor de grote dag. Hij dacht zelf aan een heel nieuw pak. Dus dat was nog niet echt noodzakelijk.
Maar hij kan me altijd bellen. Voor advies.