Op de crèche help ik het dochtertje in haar jas - op de achtergrond klinkt alweer kling klokje klingelingeling. En vlak voor me staat een klein meisje. Wijdbeens. Haar handen in haar zij. Dit moeten ze met de spreekwoordelijke donderwolk bedoelen. Het meisje stampt met haar voet op de grond, terwijl ze me strak aan blijft kijken. En donker.
'Dat is míjn vriendin!' Ze praat ingehouden.
'Ja jullie zijn vriendinnetjes.' Ik doe alvast een beetje aan deëscalatie. 'Dat is leuk.'
'Mijn éigen vriendin.' De donderwolk laat zich niet van de wijs brengen. Inktzwart kijkt ze nu: 'Jíj mag mijn eigen vriendin niet meenemen.'
'Jouw mama is er niet hè? Mijn mama wel,' merkt haar vriendin fijntjes op. 'Joúw mama komt niet.'
'Jawel,' zeg ik, 'haar mama komt ook zo. Of haar papa.'
'Ik denk het niet,' zegt haar eigen vriendin nu mistroostig. 'Hier, mag jij mijn das hebben.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten