In de laatste yogales van 2007 nog snel met mezelf samengevallen. Zoals de sneeuwvlokjes in zo'n plastic ding neerdwarrelen op de bodem ervan, zo dwarrelen wij neer en vallen één voor één op de bodem van ons zelf. (Duidelijk hoorbaar)
Nog nooit zo effectief gedwarreld.
Al dwarrelend naar de Albert Heijn luister ik naar het hoorspel De Ontdekking van de Hemel. Naar een hoorspel te luisteren en tegelijk actief deelnemer van een ander 'hoorspel' te zijn. De iPod dimensie. Voor het eerst opgemerkt dat drie kwart van de mensheid die ik onderweg tegenkom in die dimensie verkeert.
's Nachts zijn we op een feest in een andere plaats en ligt ons meisje thuis in bed. Het begint te ijzelen en we moeten nog helemaal terug naar Amsterdam. Met de auto. En ijzel dwarrelt niet. IJzel valt. Keihard.
De buren hebben al gebeld: Ze zingt. Wat moeten we nu? Zou ze misschien zingen omdat het daar boven bij jullie zo koud is? Door de babyfoon luisteren de buren al uren naar het gezang van ons meisje: 'Ik voel me zo verdomd alleheeheen.'
Even later bellen ze weer: Wat zingt ze goed.
Toen eindelijk thuisgekomen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten