Aan het ontbijt praten we over Jeetjes melktandjes.
'Ja en jij hebt koffietandjes,' zegt ze.
EN: Ik weet nu dus hoe het leven in elkaar zit. Ik weet helemaal preciés hoe het werkt. Maar ik zeg het niet.
Want je kunt er beter geen label opplakken noch er woorden aan geven. Dan zet je het allemaal klemvast. ( Die autistische celletjes die wij zijn, nemen alles namelijk letterlijk) Dus ik zal 't ook maar niet proberen op te schrijven. Het is een kwestie van doen, geloof ik.
(Sorry)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Dus als je er niet over schrijft, dan schrijf je er dus wel over. Met al je autistische celletjes.
Mijn eerste wonder is reeds geschied.
Tenenlezer
Een reactie posten