De hik tijdens radiouitzending

Ik zat al in de hal. Ik zag Harmke Pijpers zitten in haar glazen hokje. Ik hoorde haar stem door de speakers. Over een gijzeling.
Na de gijzeling was ik.
Net zat ik nog aan de keukentafel een dubbele boterham naar binnen te proppen. Om een iets steviger basis te hebben van waaruit ik sprak. Toen was ik ineens ontzettend bang geworden dat ik de hik zou krijgen. Omdat ik zo aan het proppen was. Ik haatte mezelf dat ik niet eerder een boterhammetje had gegeten. In alle rust.Ik wist wat ik voor moest lezen. Wat Harmke wilde dat ik las. Maar hikkend zou dat natuurlijk nooit gaan. Stel dat ze me liet schrikken en dat ik dan nog door bleef hikken? Van de schrik.
De BNR jongeman leidde me naar het hokje. Daar zat Harmke. Die tegen de luisteraars begon te zeggen dat er toch een héél normale dame voor haar leek te zitten. In tegenstelling tot de idiote, contactgestoorde, zonderlinge personages in de verhalen.
'In jouw wereld loopt alles steeds obsessief in de soep,' zei ze. 'Waar komt dat idee eigenlijk vandaan?'