Het leven zoals het is

Het leven is bij iedereen altijd weer 'anders' gegaan dan gedacht. Over wiens leven je het ook hebt. Het is 'zo' gegaan als het gegaan is. En 'zo' is het ook goed, juist goed. Of 'zo' is het helemaal niet goed. Dan is men meestal druk bezig te accepteren dat het leven nu 'zo' is. Zoals het is.
Mijn leven op een druilerige donderdagochtend in juni. De ongeduldige moeder die al een uur op het punt staat 'gezellig' met haar dochter Jeetje naar Artis te fietsen. Maar Jeetje wil die broek niet aan. Omdat Jeetje een rokje aan wil. Nee, niet dít rokje, een heel ander rokje.
'Maar we hebben niet zoveel rokjes,' zegt moeder. 'De andere rokjes zitten in de was.'
'Ja, maar dat géle rokje.'
'Dat is een zomerrokje. Voor als de zon schijnt.'
'De zon schijnt!' zegt Jeetje. Moeder ziet gitzwarte wolken aan de hemel. Het begint ook net te miezeren.
'Niet!' zegt ze. 'Kijk naar buiten.'
'JAWEL. DE ZON SCHIJNT!'
'Je hoeft niet zo te schreeuwen.' Moeder zucht. Zo zullen ze nooit in Artis belanden. Trouwens daar heeft moeder al helemaal geen zin meer in, als het 'zo' gaat.
'JE ZOEKT HET OOK MAAR UIT.'
'Jij mag niet schreeuwen,' zegt Jeetje.
In de keuken smeert moeder brood met appelstroop. Ze trekt de boterhammen per ongeluk stuk.