Het mysterieuze virus dat door ons land trekt, heeft heden ook mij aangetast. Overal om mij heen was het al opgedoken - in de vorm van een vriendin uit Arnhem die mij opzocht, in de kinderen van de overkant, de overbuurvrouw waar ik mee op het trottoir zat, zo nog talloze voorbeelden - en het was nog maar een kwestie van tijd voor het mij te pakken zou hebben. Nu, gisteravond om kwart over zeven geschiedde het. Het kan best zijn dat het mij al iets eerder in z'n greep hield. Al die tijd bleef ik maar denken aan een zeer diepe vermoeidheid vanwege het uitkomen van mijn boek twee weken daarvoor (omdat ik een gruwelijk gevoelig type ben, kan ik behoorlijk lang moe zijn van één gebeurtenis.) Maar gisteravond was het dus zover.
'Mijn buik is ineens ook ziek,' zei ik, kromliggend, tegen Jeetje. 'Ga maar naar papa.'
'Zal ik er een kusje opgeven?' Jeetje leunde tegen me aan. Juist toen ik zover was dat ik maar liever dood wilde.
'Nou, nee doe maar niet,' zei ik.
'Een kusje helpt, mama.' Ze tuitte haar mooie lipjes.
'En nu even píjlsnel aan de kant, lieverdje.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Beterschap.
of is het een radio virusje?
Een reactie posten