Onze minister-president hamert erop dat we er alleen zullen komen als we samen de schouders eronder zetten.
Zijn gezicht lijkt van was.
'We kunnen in deze inktzwarte tijd niet zonder elkaar,' stelt hij nog maar eens. 'We zullen er samen de schouders onder moeten zetten.'
'Ik wil mijn schouders er best onder zetten, meneer de minister-president,' roep ik, 'maar waaronder? In hemelsnaam waaronder?'
Man en ik kruipen tegen de radiator. Schouder aan schouder. Met een dekentje over onze schoot. Alleen het blauwe licht van de televisie.
We fluisteren - zodat de president het niet hoort - over al die werklozen die hun grote huizen uit moeten. En dat wij zo'n huis dan voor een schijntje gaan kopen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten