dinsdag 3 februari 2009

Zo gezegd

Ik doe boodschappen voor het gezin. Zeewolf bij de visboer. Ik moet ook groente hebben voor bij de zeewolf. Zou ik mooi even bij de groenteboer naar binnen kunnen gaan, ik kom er toch net langs. Zo gezegd.
Het bordje 'wegens familieomstandigheden gesloten' is al een tijdje weg. Dus de spits is er intussen af. Man is er allang geweest. Man heeft mij wel verteld dat de groenteman anders is geworden sinds hij er weer is. Hij doet 'raar'. De groentevrouw schijnt zich voor hem te generen. Maar ze, zijn zonen en vrouw, zijn blij dat hij er nog is. Dat was kantje boord. De groenteman doet niets. Hij staat er omdat de zaak zijn lust en zijn leven is. Ik bedoel, ik zal van dat rare gedrag van hem geen directe last ondervinden als ik groente kom kopen. Voor bij de zeewolf.
Nee, ik zou daar gewoon even naar binnen kunnen. Voor wat groente. Daar kijkt niemand van op. Ja, de groenteman misschien. Maar die is raar.
Zo'n bezoekje is ook goed voor een blog. Ik moet juist gaan wanneer er iets ergs is gebeurd met de groenteman. Als hij iets raars zegt, heb ik juist geluk. Dan kan ik dat opschrijven en hoe ik me daartoe verhoud. Dat is leuk.
Wie weet wat voor dialogen ik daarbinnen zal horen. De meest hilarische zaken zullen er tegen me verteld worden. Zelf verzin je zulke dingen niet. Je kunt niet alles verzinnen, Elke. Soms moet je echt even ergens naar binnen gaan.

Geen opmerkingen: