De buurvrouw

We staan in het smalle gangetje van de bovenbuurvrouw. We zakken diep weg in het tapijt. Jeetje krijgt bevliegingen van idiotie. Die krijgt ze daar alleen. Ik heb de buurvrouw in het nieuwe jaar nog niet officieel gezien. Het is al bijna maart. Maar in mijn dromen kijkt ze me elke nacht lang aan.
Ze heeft zilverfolie om haar pols, een stuk gelig verband eromheen gewikkeld en een geïmproviseerde mitella om. Om haar enkel zit ook zoiets dergelijks.
'In het weekend ga ik de dokter niet bellen,' zegt ze.
'Nee.'
'Maar ik zwel helemaal op.'
'O, jee.'
Ze is weer kleiner geworden is. Ze komt tot aan mijn middenrif nu. Vroeger kwam ze nog tot aan mijn schouders.
'Ik dacht dat jullie verhuisd waren.'
Jeetje begint met sinaasappels te smijten.
'We moeten gaan,' zeg ik.