Een danseres

Ik heb een balletdanseres gebaard, kan ik alleen maar denken als ik op de bank naar haar zit te kijken. Uit mij. Een danseres.
Plotseling begon Jeetje namelijk te dansen. En te dansen. Alsof ze nooit iets anders deed.
'Heb jij dit op de crèche geleerd?'
Ze zegt niets. Ze gaat er helemaal in op. Op de bruine mat. Op blote voeten. Haar haren schudt ze los. Ze draait pirouettes op één been, tot ze valt. En ze staat weer op en gaat door. Door. Door. Op de maat van de muziek. Ik herken de passie. Maar niet de dans.
'Ik ga nog zes voorstellingen geven', zegt ze, 'nee zeven, en dan nog eentje.'
Haar wangen worden rood. Ze wil iets uitdrukken. Ik zie het. Het lijkt noodzakelijk. Ik ben in mijn eentje getuige van iets magisch bijna.
Ik zie iets van Jeetje dat ik nooit eerder zag. En dat zit in haar dans.
Ik heb niks met dans.
Maar ik ben nu al om.