Na een weekend vol feestgedruis - Jeetje werd zaterdag vijf jaar - ben ik vandaag voor het eerst alleen met Deetje.
We besloten samen naar de groenteboer te gaan om fruit te kopen en broccoli voor het avondeten. Onderweg stopte ik maar twee keer heel even om mijn vinger onder haar neusje te houden. Deetjes gezichtskleur was tijdens de wandeling één geworden met het witte lakentje waar ze op lag.
Ik liet Deetje onze buurt even zien. Ze moest weten waar ze terechtgekomen was, al zouden we hier over niet al te lange tijd vertrekken. Het zonnetje scheen op onze gezichten. Ik duwde de wagen, schreed voort en keek om mij heen maar ving niemands blik. Niemand keek er van op mij en Deetje buiten te zien. Ook bij de groenteboer ging alles precies hetzelfde als twee weken geleden. En de vuilnismannen haalden het vuilnis op. Alsof er in de wereld niets veranderd was.
Af en toe schudde Deetje in haar wagentje. Ik was vergeten hoe je stoepranden op en af gaat met zo'n Bugaboo. Of hoe je drempels over gaat. Maar ook dat had ik snel onder de knie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten