Er stonden drie mannen om mij heen in het CTG kamertje. Man, een blonde gynaecoloog van mijn leeftijd, hij leek op Wouter Bos, en een gynaecoloog in opleiding die als twee druppels water op de jonge Reinout Oerlemans leek. Meteen situeerde ik hem in een kroeg met een biertje in zijn hand en zijn vrindjes om zich heen.
'Doe uw broek maar uit,' zei Wouter glimlachend. 'En leg uw benen maar in de beugels.'
'Kan het licht wat minder fel?' vroeg ik. 'Het is de eerste keer in dit hele proces dat ik mijn broek uitdoe.'
De mannen knikten. Reinout dempte het tl-licht. Wouter deed zijn plastic handschoenen aan. Ik ontdeed mij van mijn onderkleding, spreidde mijn benen en legde ze in de beugels. Ik bleef de mannen om de beurt in de ogen kijken. Alledrie keken ze neutraal terug. Geen zweem van kroegpraat.
'Ik ga u toucheren,' zei Wouter en hij bewoog zijn gehandschoende vingers. 'Voelen of er al opening is.'
'Toucheert u maar,' zei ik.
'Schrikt u niet als het nog potdicht zit.'
'Ik heb die pijn niet voor jan lul gehad,' zei ik.
Wouter lachte en richtte zijn blik omlaag. Hij begon zijn werkterrein te ontginnen. Reinout keek af en toe netjes weg en af en toe gluurde hij mee. Man hield de boel in de gaten.
Toen Wouter na een tijdje opkeek, zei hij: 'Ik heb het hoofdje al gevoeld!'
Bij mijn vertrek naar de echte verloskamer, zei Wouter: 'Ik hoop dat u uw humor blijft behouden. Dat is heel belangrijk.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten