De verlossing deel 3

'Voor het acht uur journaal, is het kind er', had ik gezegd en ik wist dat het zo zou gaan. Ik heb deadlines nodig.
De bevalkamer bleek dezelfde kamer als waar Jeetje geboren is. Ze hadden alleen de douche vernieuwd. Maar deze keer zou ik niet gaan douchen. Ik wilde het niet comfortabel maken. Want echt comfortabel zou het nooit worden. Gezellig al helemaal niet. Hoe gezelliger je het maakt, hoe langer het duurt. Ik wilde alleen maar pijn, veel pijn. Meer pijn. Er stond vanaf de ochtend van de vijfde mei maar een ding op het programma; kind eruit. Vandaag. Niet zeuren.
Een warme douche leidt af. Zoals ook het je ergeren aan co-assistenten, verloskundigen of wat voor mensen er dan ook de kamer in en uit lopen, niets dan het lekken van energie is. Dus ergerde ik me niet. Ook niet aan de mevrouw die de oergeluiden voor ging doen, die ik volgens haar zou moeten maken. Ik luisterde naar haar. Ik knikte. Ik kende mezelf haast niet terug met die concentratie. En vooral de verschrikkelijke vastberadenheid die in mij gevaren was. Grenzend aan waanzin.

Ik dacht: deze houding zou ik in het dagelijkse leven meer moeten hebben. Daar heb je wat aan. Daarna dacht ik: niet denken. Ook dat is verspilling van waar het werkelijk om draait. Ik keek op de klok. Ik ging door.