We liggen in bed. Er heerst volledige harmonie. We zijn omringd door onze slapende kinderen. Jeetje slaapt in de kamer en suite. En in het mandje naast mij ligt Deetje. We bespreken haar prachtige oortjes nog eens.
'Het zijn van die typische Murakami-oren,' zeg ik. 'Waar Murakami altijd over schrijft.'
'Ja,' zegt man. 'Ze zijn bijzonder. Ze hebben een complexe structuur. Anders dan doorsnee oren.'
'En die losse lelletjes dan,' zeg ik.
Man blijft me maar liefdevol aankijken. Ik kijk minstens zo lief terug.
'Jij hebt anders ook nog hele mooie oren,' zegt man. 'Je oren zijn niets dikker geworden. Je oren zijn gebleven zoals ze waren.' Hij krijgt tranen in zijn ogen. Van mijn oren. Die hij nog herkent van vroeger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten