Bij toeval zag ik dat er op recensieweb een bespreking van Lastmens stond. Een recensie uit een andere wereld dan die waar ik momenteel in verkeer. Een bericht uit een parallel universum. Hoewel het nu eventjes lijkt of alles weer normaal is. Man en Deetje brengen Jeetje naar school. Ik ben alleen thuis en zet mijn computer aan. Zoals vroeger. Maar deze dag zal hooguit een kwartier duren.
Ik was ook alleen in de Albert Heijn. Voor het eerst in negen maanden. Totaal op mezelf. Er liepen een paar pas bevallen moeders. Hun kinderwagens stonden overal in de weg. Hun baby's maakten smakgeluidjes. De moeders hielden zich in en doorkruisten de zaak doelgericht. Met snelle pas. Ik had er niets mee te maken.
Ook spotte ik een paar zwangeren. Met hun buik trots naar voren gestoken, liepen zij onafhankelijk van elkaar dezelfde waggelmars. En toen ik hen passeerde met een mand vol zware spullen, wierp geen van hen mij een blik van verstandhouding toe.
Ik was alleen. Een doodgewoon persoon. Een beetje mollig misschien. Maar hierin was ik geen uitzondering. Daar stond ik. In de lange rij voor de kassa, tussen de andere molligen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
waggelmars. mooi.
Raar is dat. Net als wanneer je net zwanger bent en niemand dat nog ziet. En niemand dat mag weten. En als je dan zwangeren ziet je wilt gillen: 'Ik ben het ook hoor.'
Een reactie posten