Mijn heldenleven

Zo weinig regelmaat als er de laatste tijd in het schrijven van mijn blog zit, zo weinig regelmaat zit er in mijn dagen.
Mijn dag: Deetje drinkt van mij. En als Deetje slaapt, stop ik de was in de wasmachine. Of loop achter de kinderwagen en doe boodschappen. Als Deetje slaapt en Jeetje heeft vrij, wil Jeetje iets met mij doen. In de avond huilen ze soms allebei om mij.

Pas op het moment dat ik weer elke dag een stukje schrijven kan, heb ik houvast in mijn leven. Nu overleef ik vooral.
Het klinkt vervelender dan het is. Het is best leuk namelijk. Overleven heeft iets heroïsch. Zoals een kind baren ook iets heroïsch heeft. Al moet de heroïek niet te lang duren. Niets moet te lang duren.

Als ik te lang geen tijd krijg om mijn heldenverhalen op te schrijven, gaat het verkeerd.
Ik sprak erover met een vriendin die ook schrijfster is.
'Wij kunnen ons fijn achter de fictie verschuilen - 'het is allemaal niet waar! het is verzonnen! - en hard roepen dat schrijven geen therapie is. Maar ook dat is niet waar. Het werkt namelijk verschrikkelijk therapeutisch. Waarschijnlijk geldt dat voor alle schrijvers. Als ze niet schreven, werden ze gek of diep ongelukkig.'

Maar eerst moet ons huis ingepakt. Volgende maand vertrekken we. Voorgoed. Naar een heel ander deel van de stad. De verhuisdozen stapelen zich op in de gang. Net als de verhalen.