Eerste

Ik heb, samen met Jeetje, mijn eerste muffins gebakken waarbij ik tien keer zoveel melk deed als nodig was. 0,75 ml werd bij mij 0,75 l.
Er is voor het eerst van mijn leven iemand voor me opgestaan in de tram en ik nam de plaats aan. Al was het niet perse nodig.
Ik ben begonnen met het lezen van de Duivenplaag van Louise Erdrich.
Ook heb ik helemaal nergens last van - behalve van te strakke, te korte t-shirts - en kan ik me nog steeds niet voorstellen dat er hier deze week iemand in huis komt die we nu nog niet kennen en die de komende achttien jaar niet meer weg zal gaan. Iemand die bij ons intrekt en die binnenkort - misschien morgen al?- al niet meer weg te denken zal zijn.
En dat wij diegene een naam geven die zij (of hij) dan haar hele leven gaat gebruiken, die normaal voor haar zal worden maar die nu nog inwisselbaar is. We kunnen haar Lira noemen of Haruki of Connie. Ik kan een prijsvraag op mijn weblog zetten. Wie de mooiste naam geeft, krijgt een unieke uitgave van 'Bessems trots' cadeau. Ik kan er een spelletje van maken. Maar dat vindt die iemand vast niet leuk, als ze dat later verneemt.
Als ik naar beneden kijk, kijk ik op een strakgespannen t-shirt en zie een groot, gesloten bolwerk. Het heeft iets zeer onnatuurlijks.
Er zit een duif op het balkon die haar kopje scheef houdt en van het scherm met me meeleest.
Het eerste dat Jeetje vanmorgen aan mij vroeg was: 'Mama, waarom zijn wij eigenlijk mensen?'