Mijn personages zeggen natuurlijk niet voor niets om de haverklap 'Ik ga weg' of 'Ik wil hier weg.' Dat hebben ze van mij.
Dat ze niet gaan, hebben ze ook van mij. Gisterenmiddag kwam ik tot de visboer net over de brug. Ik keek uit over het IJsselmeer. Met vier ons kabeljauw kwam ik weer thuis. Waar man begon met de bereiding ervan. Jeetje sesamstraat keek. Deetje haar lipjes aflikte zodra ze mij zag.
'Dit is het begin van een minstens twee jaar durende depressie,' zei ik.
'Je hebt slaap nodig,' zei man.
Het geluk van twee kinderen is dat je heel vroeg gaat slapen en dan om het uur gewekt wordt door één van de twee. Troosten, verschonen, dorst lessen, nachtmerrie, mug, speentje, etcetera.
Wij, in het holst van de nacht, in de weer met ons kroost. Onder het aanhoudende gebrom van een luchtverversingssysteem.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Je hebt ook mensen die altijd willen blijven en nooit ergens weggaan. Zelfs de drang niet voelen om te vertrekken. Eerlijk gezegd weet ik niet wie er gelukkiger is.
Er zijn ook mensen, (hele hele goede bekenden) die altijd in Heijen blijven wonen...
Had je ook kunnen doen.
Het gaat niet om de plek. Het vertrekgevoel is persoonsgebonden. Waar op de globe je je ook bevindt.
de vibes in je stukjes worden allengs onheilspellender.
Een reactie posten