Ik pak het cadeautje in voor oma. Een foto van Jeetje en Deetje. Oma wordt morgen 95 en zal dan haar achterkleinkind Deetje voor het eerst ontmoeten. Ik kijk naar de foto van de twee kinderen. Deetje trekt aan Jeetjes haar en allebei grinniken ze erom. Het is de eerste en meest basale vorm van interactie die er tussen de zussen bestaat. Een blonde en een donkere. Een dunne en een dikke. Misschien hebben ze dezelfde vorm ogen. Maar met Deetje heeft zich een totaal andere energie in ons huis gevestigd. Ik bedenk hoe Deetje nu boven in haar ledikant ligt te slapen. Met haar armpjes omhoog en gekromde vuistjes. In het blauwe slaapzakje waar ook Jeetje ooit in sliep. Ik bedenk hoe ik een paar maanden geleden hier schreef dat ik me over een paar maanden vast geen leven zonder die toen nog onbekende baby zou kunnen voorstellen. Dat is inderdaad waar. Maar het is nog steeds alsof we elke dag verder, beter en meer kennismaken. Eigenlijk wil ik ook dat dat nooit meer ophoudt. Het kennismaken. Ik moet er eens aan denken bij Jeetje. Dat ons leven een groot kennismakingsproces is. Ik wil haar leren kennen.
Morgen zal ik aan oma vragen hoe het bij haar zit, met haar zes zonen. Of dat zij ze intussen helemaal door denkt te hebben.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten