In dit huis klinkt alles nog hol. Zelfs mijn vingers die zacht op de toetsen tikken. Alsof ik op een ouderwetse typemachine aan het rammen ben. Ik krijg er hoofdpijn van. De dag is net begonnen, maar binnen moeten de lichten al aan. Ik heb mijn o zo verlangde uurtje alleen. Waarvan ik eerder dacht dat het er nooit meer van zou komen. Deetje slaapt nog. Jeetje is voor het eerst van haar leven naar de naschoolse opvang. Man is naar het werk gereden. Ik kan iets gaan schrijven. Ik zou van alles kunnen gaan doen, dan eindelijk. Maar helaas ben ik hedenochtend net zo hol als dit huis.
Marjoleine de Vos schrijft in haar column in NRC: 'Taal kan heel verhullend en onoprecht zijn. Dus dan zeggen we: ik kijk wel naar wat ze doen. Dat is vaak verstandig. Mensen zijn wat ze doen, niet wat ze zeggen.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten